ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΑΝΤΟΥ...

Χρώματα φθινοπωρινά,

ζεστά, βαθιά,

αγαπημένα...

Πουλιά που αναζητούν την προστασία

των κιτρινισμένων πια φύλλων,

από τη βροχή....

μα και φύλλα που αφήνονται 

στο φως του ήλιου...

λίγο πριν πεθάνουν...

αλλά και που συνάμα θα δώσουν ζωή

σε 'κείνα τα νέα που θα 

γεννηθούν την άνοιξη...

Σχέδιο, 

εμπνευσμένο από παλιό Ουκρανικό κέντημα

και τώρα πια 

αποτυπωμένο σε τούτες τις μακριές κάλτσες...

Να είστε όλοι καλά...

ΤΡΕΛΛΟΚΟΤΣΙΔΟΥ!!!

Τρελλοκοτσιδού!
Έτσι θα ονομάζω από εδώ και πέρα
το κοριτσάκι για το οποίο προορίζεται το σκουφάκι.

Χρώματα φωτεινά και χαρούμενα,

λουλούδια και φιογκάκια

μα και τσαχπίνες πεταλούδες

αλλά και δυο μακριές, πλούσιες κοτσίδες

θα στολίσουν το κεφαλάκι της μικρούλας Χριστινιώς!

Εύχομαι
έτσι να είναι και η ζωή της,
φωτεινή, λαμπερή και χαρούμενη!

ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!!!

Ήταν να μη γίνει η αρχή!

Είδε η φίλη μου η Βέτα τη μεταμόρφωση 

του μικρού ντουλαπιού και μου λέει:

Έχω μια καρέκλα σε κακό χάλι,

τη θέλεις;

  

Φυσικά της απαντώ εγώ

που τώρα πια βλέπω σαραβαλιασμένο έπιπλο

και γυαλίζει το μάτι μου!

Βεβαίως όταν την είδα 

έναν κλονισμό τον έπαθα 

διότι της έρμης της καρέκλας της έλειπε το ένα πόδι!

  

Το πείσμα μου όμως υπερίσχυσε 

κι έτσι ξεκίνησε η αναστύλωση!

Διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη

και συναρμολογήθηκε από την αρχή

γιατί είπαμε, το χάλι της είχε η έρμη!

Βάφτηκε και γυαλίστηκε,

ως και μια μαξιλαροθήκη της φιγούρας της μητέρας μου

-δεν πιστεύω να μην ξέρετε τα πάλαι ποτέ δημοφιλή, "μαξιλάρια της φιγούρας";;;-

επιστρατεύθηκε για να την στολίσει!

Κούκλα έβαλα σκοπό να την κάνω 

και σε Μις Υφήλιος μου εξελίχθηκε!

  

Δείτε και σε τι κατάσταση την παρέλαβα

και πείτε μου,

πέτυχε η αναστύλωση ή όχι;

ΔΙΑΜΑΝΤΙ...

Ένα μικρό κομψοτέχνημα έφτασε στα χέρια μου...
Κι αν την ανθρώπινη δυνατότητα της ομιλίας δεν την έχει,
ωστόσο μιλά με το δικό του τρόπο...

O καλλιτέχνης άφησε κι αυτός το χνάρι του 

επάνω στο συρτάρι

αποτυπώνοντας δυο άνθη

για να βρουν εκεί μια φωλιά
αγαπημένα αντικείμενα...

Επάνω του η Ιερά Σύνοψις,

σωστό κειμήλιο για μένα 

αφού ο πατέρας μου,

που "έφυγε" εδώ και 17 χρόνια,

τη βρήκε πεταμένη σε έναν από τους περιπάτους του

τουλάχιστον μισό αιώνα πριν.

    

Το αγάπησα πραγματικά τούτο το κομμάτι

και προσπάθησα να το περιποιηθώ όσο περισσότερο μπορούσα.

Βάφτηκε για να φανεί η ομορφιά του,

καινούρια πόμολα μπήκαν για να το στολίσουν

κι ένα λευκό μάρμαρο προστέθηκε ως επιστέγασμα 

στην επιφάνειά του.

Τελικά, 
στα παραπεταμένα κρύβονται διαμάντια...
φτάνει μόνο να έχουμε μάτια ανοιχτά
για να μπορέσουμε να τα αναγνωρίσουμε
κάτω από τη λάσπη που τα περιβάλλει...

Καλό Σαββατοκύριακο...